Bij elke wee zeg ik ‘JA’!

‘Rond twee uur ‘s nachts begint het te rommelen. Ik ben 39 weken en 2 dagen zwanger, précies dezelfde draagtijd als bij mijn eerste zoontje. Ik word wakker van wat lichte krampen en dacht meteen: zou het nu echt gaan beginnen? Ik had er zo ontzettend veel zin in. Met het maken van een geboorte moodboard (birth map), het lezen van Mijn reis naar binnen en het Vrije Geboorte boek en het maken van ons bevalplan waren de voorbereidingen gedaan. Mijn droom is een natuurlijke thuisbevalling in bad, zoveel mogelijk hands off bevallen en vanuit rust, regie en vertrouwen. Géén pijnbestrijding, positieve motivatie en ademhalingsoefeningen. Vrij kunnen bewegen en een halve lotus geboorte. Ik weet alles over het geboorteproces, wat belangrijk is voor de natuurlijke oxytocine, het kunnen indalen van het kindje en wat mij hierbij zou kunnen helpen. Vooral kijkend naar wat mij zou helpen, wetende dat ik vandaaruit de controle los mocht laten. 

Het bevalbad staat al klaar in onze tuinkamer. We hebben afgesproken dat mijn zus meteen naar ons toekomt als het begonnen is om er te zijn voor ons eerste zoontje Don. Don is een jaar en acht maanden en ondanks lichte twijfel (Is het niet te heftig voor hem? Wat als er wel iets mis gaat? Raak ik niet afgeleid en uit mijn bubbel?) hebben we afgesproken om hem er gewoon bij te laten zijn. Ik voelde aan alles dat ik hem niet weg wilde brengen maar hem bij deze magische reis wilde betrekken net zoals we hem heel de zwangerschap overal bij betrokken hadden.

Maar het is dus twee uur ‘s nachts en blij maak ik mijn man Mitchel wakker. ‘Mitchel, ik voel krampen, ik voel krampen! Zouden we nu echt bijna ons baby’tje gaan ontmoeten?’ Samen gaan we op ons gemakje naar beneden. Op de bank hebben we een eenpersoonsmatras neergelegd waar ik lekker op kan liggen. Ik zet de tv aan met rustgevende muziek en doe onze sterrenprojector aan die op de muur schijnt. Wat heb ik uitgekeken naar dit moment. Om alles helemaal gezellig en knus te maken en helemaal relaxt te zijn, me onder te dompelen in warmte en rust. 

De krampen komen nu wat vaker. Ze zijn nog licht, maar ik voel dat het echt begonnen is. Ondertussen begint Mitchel het bevalbad vast te vullen. Don ligt boven nog lekker te slapen. Dit moment voelt echt als een heerlijke stilte voor de storm. Ik voel dat er iets in gang is gezet en kan hier alleen maar van genieten. 

We bellen de verloskundige om even te overleggen. Rond vier uur komen de weeën om de vijf minuten. De verloskundige komt onze kant op. Om 5 uur 15 vraag ik of ze wil toucheren. Ik wil zelf graag weten hoeveel ontsluiting ik heb om daarna los te kunnen laten. Ik blijk 2-3 cm ontsluiting te hebben. Ik denk alleen maar: ‘Ja, het is echt begonnen!’ Ik besluit alvast even in het bad te gaan zitten. Wat is dit heerlijk! Wat een heerlijke warmte en wat voel ik me licht. Buiten is het nog fijn donker. Het bad staat in de tuinkamer met mijn geboorte moodboard aan de muur, de affirmaties van Vrije Geboorte heb ik als vlaggenlijn opgehangen.

Vanaf half zeven komen de weeën om de drie minuten. Ik kan ze nog goed opvangen. Mijn zus komt er vast aan. Mocht Don wakker worden dan kan ze hem uit bed halen zodat Mitchel en ik ons ding kunnen blijven doen. Langzaam wordt het buiten steeds lichter. Ik wil even uit het bad en samen met Mitchel loop ik de tuin in om te kijken naar de opkomende zon. Prachtig. Ik klets nog wat met Mitchel, chill nog even in mijn hangstoel en we zetten ook in de tuinkamer een relaxt muziekje op. Het opvangen van de weeën wordt steeds intenser. Ik heb bij elke wee Mitchel nodig om zijn handen vast te houden of even tegen hem aan te hangen.

Ik ga terug in het bad. Mitchel zit aan de rand van het bad en bij elke wee telt hij rustig mee met mijn ademhaling. Ik kijk naar de affirmaties, bij elke wee probeer ik ze in mijn hoofd te herhalen. Elke wee brengt mijn baby dichter bij mij, Mijn weeën zijn een deel van mij en wat ik ben dat kan ik aan, en Mijn lichaam wijst de weg, ik hoef alleen maar te volgen. Deze gedachten geven me kracht. Op een van de affirmatiekaarten staat JA! en bij elke wee zeg ik steeds hardop ‘JA!’. Ja tegen de weeën en ja tegen de pijn. Pijn die ik geen pijn noem maar bevalkracht. In plaats van dat ik verkramp helpt het me steeds een beetje meer te openen. 

Rond negen uur wordt Don wakker. Alsof hij het heeft aangevoeld heeft hij heerlijk uitgeslapen. Mijn zus haalt hem naar beneden en nieuwsgierig komt hij de tuinkamer in en gaat bij het bad staan. Ik verbaas me erover hoe helder ik ineens ben, hoeveel kracht het me geeft dat hij om me heen is nu en hoe mijn hart zich vult met nog meer liefde. Hij gaat de woonkamer in om een boterhammetje te eten en Mitchel en ik doen verder weer ons ding. Dobberen in het water, hand vasthouden, ja zeggen, wee opvangen, even rust en daarna hetzelfde riedeltje weer opnieuw. Het werkt. Don komt weer even bij ons kijken en het voelt zo goed. Daar staat mijn kleine, grote jongen een appeltje te eten langs het bevalbad. Kijkend naar mij hoe ik de weeën opvang. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En dat ís het natuurlijk ook! Bevallen is zoiets natuurlijks, zo mooi en puur. Het is zo’n bijzondere en grootste gebeurtenis in ons gezin en ik ben zo dankbaar dat we deze mooie geboortereis ook echt met ons gezin mogen beleven. De twijfel die ik van tevoren voelde is compleet verdwenen en ik ben zo ontzettend blij dat hij er is. Ik vind het ook zo fijn dat mijn zus er voor hem is. Hierdoor ben ik helemaal niet afgeleid en kunnen Mitchel en ik echt in onze bevalbubbel blijven. 

Binnen die bevalbubbel word het wel steeds pittiger. Om half tien komt de kraamverzorgster. Ze komt zich even voorstellen, maar ik merk dat alles om me heen langzaam wat waziger wordt. Hat gaat langs me heen. Af en toe komt de verloskundige even binnenlopen. ‘Wauw, wat een mooie wee’, zegt ze en ze loopt weer terug naar de kamer. De bubbel begint voor mijn gevoel steeds kleiner te worden, het is ik, Mitchel, de baby en de weeën. Samen zijn we één en gaan we mee met de golven die steeds woester en heviger worden. De weeën gaan langzaam over in persweeën. Ik merk dat ik echt moe begin te worden en dat het me heel veel energie kost om mijn focus te houden. Negatieve gedachten kruipen langzaam in mijn hoofd, (Hoe lang gaat dit nog duren? Ik kan dit niet meer! Ik hou dit niet meer vol)! om deze gedachten weg te dringen begin ik nog harder ‘JA’ te roepen.

Bij iedere wee adem ik er een harde lange JAAAAAAA uit. Ik voel zo’n sterke en intense oerkracht in mijn lijf komen. Bij weer een volgende wee voel ik ineens van binnen een hele gekke plop met daaropvolgend een krachtige stroom die ik uit me voel glijden: de vliezen zijn gebroken. Ik voel dat het hoofdje steeds verder zakt. De galmende JAAA’s maken plaats voor een soort van gegrom. Ik geef me als vanzelf compleet over aan mijn lichaam en ben me tegelijk zó bewust van wat ik allemaal voel. Waar bij mijn eerste bevalling alles in een waas leek te gaan ben ik nu zo helder en me er zo van bewust. Misschien omdat ik het gevoel herken. Maar eventjes voel ik alles zo helder en duidelijk, het kindje in me, de pijn, het hoofdje wat er langzaam door wil, mijn baarmoedermond die steeds meer opgerekt wordt, de oerkreten die ik uitsla en de mensen om me heen. Dat heldere gevoel beangstigt me ineens, het overvalt me. Het is alsof ik van bovenaf naar mijn eigen bevalling zit te kijken en alles kan voelen. Ik probeer mezelf van die gedachten af te leiden en begin nog bewuster mee te persen. Met mijn handen kan ik het hoofdje al voelen.

Bij elke perswee denk ik dat het hoofdje komt maar toch schiet het steeds weer een beetje terug. Ik weet dat dit goed is. Dat mijn baby’tje zijn tijd neemt en mijn lichaam zich langzaam moet openen. Ik voel wel dat ik op begin te raken en er even klaar mee ben. Mitchel houd mijn handen nog steeds vast en de mensen om me heen spreken me bemoedigend toe. Na dertig minuten bijna passief persen wordt het hoofdje geboren. De rust en kalmte die ik voel tussen de geboorte van het hoofdje en het lijfje is echt onbeschrijfelijk. Er komt zo’n grote deken van kalmte en warmte over me heen, en voor het eerst kan ik echt even diep ademhalen en uitrusten. Die rust is niet van hele lange duur want ik weet: het lijfje moet er nog uit. Mijn verloskundige helpt mijn baby’tje een beetje met zijn schouder en na nog twee keer persen wordt ook het lijfje geboren, in het warme water tussen mijn benen.

Ik pak mijn baby’tje zelf aan en druk hem tegen me aan. Hem. Het is een jongetje. Zep. Het duurt heel eventjes, maar dan begint hij te huilen. Ik hou hem stevig tegen me aan en ga tegen de rand van het bad aan zitten. Even samen bijkomen. Ik huil. Opluchting, trots en liefde in overvloed. Samen met mijn zus komt Don erbij staan. Met de geboorte van Zep is er in hem een grote broer geboren. Na een tijdje komt vanzelf de placenta en samen met Mitchel knipt Don de navelstreng door. 

Wat is een geboorte toch magisch. En wat ben ik dankbaar dat ik mijn droombevalling heb kunnen realiseren. Je hebt bij een bevalling niet alles in de hand maar het van tevoren visualiseren van je droombevalling en vooral de voorbereiding kan zoveel verschil maken. Ik ben me ook weer zo bewust geworden van de kracht van je gedachten. Wat is die sterk en bepalend. Nu ik mijn vrije geboorteverhaal opschrijf krijg ik opnieuw tranen in mijn ogen. Hoe ik het heb gedaan, met Don aan mijn zij, in de tuinkamer met de zon boven me en uitzicht op de kippetjes. Dichter bij de natuur kan niet. Lieve Zep, bedankt voor deze prachtige reis, jij bent mijn zonnestraaltje en het was magisch.’ ~ Kaja