Het hele verhaal

Eigenlijk begint het verhaal van vrije geboorte niet bij de zwangerschap van mijn oudste, maar nog langer geleden, toen ik op mijn 16e zwanger werd. Een gebeurtenis die mijn leven heeft bepaald en waar bijna niemand van weet:

Op mijn 16e gingen mijn beste vriendin en ik samen drie weken op vakantie naar Kreta. Tegenwoordig zou zoiets nooit meer kunnen, we zouden er al door de douane uitgeplukt zijn, maar toen kon er op die leeftijd veel meer. We dronken ook ‘gewoon’ alcohol en rookten. Ik haalde zelfs zelf mijn wiet bij de coffeeshop (ja ik was best een wilde puber). Mijn vriendin en ik hadden allebei ruimdenkende ouders en een erg vrije opvoeding. En we waren ook allebei de jongste in een groot gezin (jongsten mogen altijd meer) en gedroegen ons heel zefstandig, dus dat verklaart misschien een beetje dat we alleen op vakantie gingen. Al kan ik het nog steeds niet echt begrijpen, zeker nu ik zelf kinderen van rond die leeftijd heb.

We gingen naar een klein eilandje ten zuiden van Kreta dat erom bekend stond een echt hippie eiland te zijn. We verbleven daar aan een strand waar je wild kon kamperen. Helaas was het vroeg in de zomervakantie en was het extreem rustig. Er ontstond al snel iets tussen mijn vriendin en een van de weinige andere kampeerders daar, Alex, een Franse jongen met dreadlocks. Ik voelde me hartstikke eenzaam en was ook jaloers. Ze was nu meer met hem bezig dan met mij en als ze bij hem ging slapen was ik alleen, omdat het er verder uitgestorven was.

We kregen ruzie en dat liep zo hoog op dat ik zei: ik vertrek. Nogal overmoedig deed ik het ook echt, ik pakte mijn spullen inclusief tent en maakte de lange wandeling naar de haven om de boot naar Kreta te nemen. Ik overnachtte daar in het hotel omdat de boot pas de volgende dag zou gaan en hoopte stiekem dat mijn vriendin mij kwam halen. Ik was zelf te koppig om naar haar terug te gaan.

Ik voelde me enorm verdrietig en slecht behandeld. En ook heel stoer en sterk. Alsof ik ineens volop in het leven stond. Ik kon dit.

Op Kreta aangekomen ging ik naar de camping waar we al eerder overnachtten. Ik maakte me wel zorgen want ik had niet veel geld bij me. Ik had gerekend op wild kamperen en niet op extra verblijfskosten. Al snel kwam ik een paar Duitsers van een jaar of 18 tegen die ik ook al op het eilandje had ontmoet. Zij trokken weer op met andere Duitsers die in bungalows op dezelfde camping verbleven. Deze groep was een stuk ouder. Een hechte vriendengroep uit Aken die bestond uit een gemoedelijke man van 33 (soort van de leider waar iedereen dol op was) en een stel vriendinnen. Ze hadden geen relatie met elkaar maar wel een jarenlange vriendschap. Elk jaar gingen ze naar deze plek op vakantie. Die man van 33, J., een elektricien die bijverdiende als beveiliger bij festivals, vond mij zichtbaar heel leuk, maar ik voelde me niet tot hem aangetrokken. Vond hem ook veel te oud.

Met de hele groep gingen we ’s avonds naar het dorp. Ik kan me herinneren dat er B52’s werden besteld, een soort koffiecocktail en dat ik er heel veel van dronk. De volgende dag werd ik wakker naast J, in zijn appartement. Ik schrok. Waar was ik in terecht gekomen? Vaag herinnerde ik me iets van een zwempartij in zee in de nacht en dat hij ook in zee kwam toen ik erin dook. Ik vond hem helemaal niet leuk, maar hij mij duidelijk wel. Ik durfde geen nee te zeggen, wilde hem niet kwetsen. en ik genoot ook wel van al zijn aandacht voor mij. Ik was in die tijd heel onzeker. Daarbij had ik nu ineens een dak boven mijn hoofd en iemand die voor mij zorgde

Zo had ik de rest van die week een relatie met hem. Toen hij terugvloog naar Duitsland moest ik alleen verder. Ik had nog een week stuk te slaan. Ik pakte de boot naar een ander dorpje aan de kust en huurde daar een kamer. De dagen bracht ik door op een strand waar allemaal hippies vertoefden en ook woonden. Ik ontmoette daar een man van eind 20 met wie ik veel lol maakte. Het was gewoon vriendschap en hij kwam ook een keer bij me op bezoek in mijn appartement. Op het balkon dronken we wat en hij ging weer weg. Toen stond ineens de eigenaar, oude Griek, woedend voor mijn neus. Hij had aan 1 hand geen vingers en ik herinner me nog goed hoe hij met die vingerloze hand boos voor mijn neus zwaaide. Uiteindelijk begreep ik dat hij zei dat ik een hoer was die mannen uitnodigde op mijn kamer. Oh my, wat was ik boos. Terugkijkend snap ik wel dat het een hele rare verdachte situatie was, zo’n meisje alleen. Waarom hielp niemand mij? Trok niemand aan de bel?

In elk geval: ik pakte weer mijn spullen en verbleef de overige dagen op het hippie strand. Eerlijk is eerlijk, het was ook een leuke tijd, die reis. Ik had ook naar huis kunnen gaan, maar ik gaf niet op. Ik was trots op mezelf dat ik het gewoon deed, al was de manier waarop niet bepaald ideaal…

Met die vriendin met wie ik op vakantie ging is het eigenlijk nooit meer goed gekomen. Ik ontmoette haar in een jeugdherberg in Chania de dag voordat het vliegtuig ging. We deden ons best maar het lukte niet meer.

In de weken erna was ik erg uit het lood. Heel vreemd: ik ben de 33- jarige man nog gaan bezoeken in Aken, ook al vond ik hem niet leuk. Ik durfde gewoon geen nee te zeggen. Ik voelde me er totaal ontheemd, maar toch bleef ik.

In diezelfde periode gingen we met onze vriendengroep naar buitenkunst, kamperen. Alles ging mis. De ruzie met die vriendin was niet goed opgelost en dat sloeg een breuk in de vriendengroep. Ik maakte veel fouten, was heel chagrijnig, neerslachtig en onrustig. Terugkijkend zat ik natuurlijk middenin een heftige hormonen shift omdat ik zwanger was en was ik daardoor zo labiel. Het weer zat ook niet mee. Het regende non stop, al mijn spullen waren doorweekt en ik kleumde van de kou. Ik vertrok weer eerder, weer met ruzie. Was echt in de war.

Eenmaal thuis bleef mijn menstruatie uit. Ik vertelde het aan mijn moeder en zij kocht een test. Ik besloot om die avond (het was zaterdag) eerst nog uit te gaan. Vreesde de uitslag en wilde nog heel even genieten van het leven.

Zondagochtend. Mijn broer belde. Ik had hem al bijna een jaar niet gesproken. Hij had allerlei problemen en zei vaak afspraken af of kwam gewoon niet opdagen. Ik was dol op hem maar kende hem niet zo goed. Ik had hem pas op mijn 11e voor het eerst ontmoet. Mijn moeder kreeg hem namelijk op haar 17e, was ongewenst zwanger geraakt toen ze net in Amsterdam was gaan studeren en haar moeder (mijn oma dus) regelde een adoptie (dat was toen vrij gebruikelijk). Direct na zijn geboorte stond zij hem af. Daarna heeft hij – heel verdrietig – een half jaar in een weeshuis geleefd, wat een trauma. Door allerlei spelingen van het lot waren mijn moeder en broer in contact met elkaar gekomen. Ik was zo blij, ik had naast vier zussen ook ineens een grote broer! Helaas liet hij vaak tijden niet van zich horen. En nu ineens wel, vlak voor de test. Ik voelde al aan wat dit betekende.

En ja hoor. Een bom sloeg in. Zwanger. Hoe kon dat nou? Waarschijnlijk toch gebeurd die avond in zee waar ik me niets meer van herinnerde.

Mijn ouders schrokken natuurlijk heel erg. En ze reageerden zo lief. Ik mocht beslissen. Ze zouden me sowieso steunen. Er waren een aantal dagen verplichte bedenktijd. Ik mediteerde en dacht na. Ik voelde me echt zwanger. Voelde me heel zacht en rond en ervoer ook sterk de liefdevolle aanwezigheid van een ander wezentje. Wat een heerlijk gevoel. Maar dit kindje kon ik niet houden. Ik moest het komende jaar eindexamen doen voor het gymnasium. Op school zou ik voor lul staan. En erger nog: ik schaamde me dood voor wie de vader was. Zou nooit willen dat iemand zou weten dat ik iets met hem had gehad. Laat staan dat het de vader van mijn kind zou zijn en dat ik daardoor voor altijd met hem verbonden zou zijn. Op de ochtend dat ik de beslissing moest nemen ging ik naar mijn kamer en werd helemaal stil van binnen. ‘Ik weet diep van binnen wat ik moet doen’, dacht ik. ‘Er is één beste keuze in mij.’ En toen wist ik het: ik moest dit afbreken.

Vrij snel daarna ging ik naar de abortuskliniek in Utrecht voor de overtijdbehandeling. Ik herinner me dat in de brief stond dat ik een nachtjapon moest meenemen. Ik sliep altijd in een t shirt dus nam dat mee. Maar ter plekke bleek ik in mijn nachtjapon naar de behandelkamers te moeten lopen. In mijn veel te korte t-shirt dat net over mijn kont kwam liep ik door de gangen. Ik voelde me zo ontheemd.

Terugkijkend vind ik het zo gek dat mijn moeder niet mee mocht. Gelukkig was er wel iemand in wiens handen ik keihard mocht knijpen tijdens de behandeling zelf. Hij of zij was er helemaal voor mij. Ik kreunde en huilde, het was veel heftiger dan ik had vermoed. Het deed ook pijn.

Vijf dagen later was de eerste schooldag. En mijn 17e verjaardag. Die dag werd ook de klassenfoto gemaakt. Je ziet mij met halflang geknipt haar (toen ik er achterkwam dat ik zwanger was knipte ik zelf mijn haren af), zittend op de grond, mijn armen om mijn knieën geslagen en een teneergeslagen blik.

Mijn eindexamenjaar was verschrikkelijk. Toen 1 van mijn vriendinnen als een grapje zei dat het haar zo leuk leek om met ons vriendinnengroepje een baby te hebben ontplofte ik en werd daarna genegeerd. Het kwam niet meer goed tussen ons. Ik zat de rest van het schooljaar alleen in de kantine.Ik ben lange tijd depressief geweest. Ook toen ik ging studeren kon ik maar moeilijk vrienden maken. Wat voor de meesten de leukste jaren in hun leven zijn was voor mij de zwaarste tijd ooit.

Pas sinds kort realiseer ik me dat het gewoon misbruik heet, wat die Duitser met mij deed. Hij profiteerde van mijn afhankelijke positie en ik was natuurlijk veel te jong. Ik heb werkelijk altijd gedacht dat het door mij kwam omdat ik geen nee had gezegd, voelde me 100% verantwoordelijk.

Dat ik de verantwoordelijkheid echt bij mezelf legde blijkt wel uit dat ik hem zelfs nog een keer een brief heb geschreven om mijn excuses te maken. Ik had hem namelijk een boze brief geschreven toen ik merkte dat ik zwanger was. Ik schreef dat hij me zwanger had gemaakt en dat ik nooit meer iets met hem te maken wilde hebben. Tien jaar later bedacht ik me dat hij hier misschien wel heel erg van geschrokken was. Ik zocht zijn adres op en bood in een brief mijn excuses aan. Ik ging er eigenlijk vanuit dat hij in de loop van de tijd ook wel had beseft dat het wel een heel groot, onverantwoord leeftijdsverschil was geweest. Maar niets daarvan. Hij antwoordde me dat hij nog vaak aan me had gedacht en dat ik de liefde van zijn leven was. En dat hij me heel graag weer wilde zien. Geen woord over de abortus en hoe dat voor mij geweest moet zijn…

Mijn eerste zwangerschap zorgde ervoor dat de wens om een baby te krijgen was gezaaid. Mijn liefde voor geboorte was gewekt. Al duurde het maar kort, het voelde zo goed om zwanger te zijn. Er daalde een soort rust op me neer, een gevoel van diepe connectie met mezelf en met het zieltje in mijn buik. Het was alsof ik in verbinding stond met het geheim van het leven zelf. Hier wilde ik meer van. Deze reis wilde ik afmaken, ik was zo nieuwsgierig naar het vervolg. Ook wilde ik graag een baby ter geruststelling. Ik was stiekem namelijk bang dat ik als een soort straf van God geen kinderen meer zou kunnen krijgen, omdat ik mijn eerste kind zo wreed had laten weghalen.

Ik had eigenlijk helemaal geen besef van wat moederschap inhield, ik wilde gewoon heel graag een baby. Zo trouwde ik al op mijn 22e en werd ik moeder. En zo staat moederschap sindsdien centraal in mijn leven. Deze ene gebeurtenis heeft mijn leven gevormd. En al is het in zekere zin een trauma en heb ik me zo alleen en verlaten gevoeld. Het heeft me ook zoveel gebracht. Het was het begin van Vrije Geboorte.