Met 42 weken zwangerschap beviel Milou van Luik in alle rust thuis in bad. Helemaal hands off, de verloskundige filmde de bevalling. Haar twee zoontjes zagen hun broertje geboren worden en mochten na de geboorte de navelstreng doorbranden, een ritueel (‘cordburning’) waar ze zich al wekenlang op verheugd hadden. Ze vertelt:
‘Je werd geboren in het licht van de zon op de ochtend van 16 februari 2021. De dag dat de sneeuw was gesmolten en plaats maakte voor de zon. Ineens werden de dagen veel warmer. Jij had op dit moment gewacht, heel bewust, dat voelde en wist ik zeker. Ik weet nog wat ik op de dag dat het begon te sneeuwen tegen je zei: ‘Lief kleintje in mijn buik, blijf maar lekker zitten totdat het warmer wordt en de sneeuw is gesmolten.’ Dat vond jij een goed idee.
Ik was toen 41 weken zwanger en voelde me heel rustig bij die gedachte. Ik had er alle vertrouwen in dat jij op het juiste moment zou komen. De sneeuw bleef een hele week liggen en zorgde voor prachtige momenten. Ik trok met mijn dikke buik de slee door bergen sneeuw, stond met je broers op het ijs en deed mee met een sneeuwballen gevecht. En toen kwam de zon, werd het warmer en begon de sneeuw te smelten. En op de dag dat jij 42 weken in mijn buik groeide was het moment daar!
Die laatste week had ik regelmatig contact met mijn verloskundige. Ze vroeg hoe ik me voelde en wat ik wilde (en wat niet). Ze liet de keus aan ons, liet me vertrouwen op wat mijn lijf mij vertelde. Zij voelde dat we konden wachten en ik voelde dat jij het nog goed had in mijn buik. Natuurlijk hoopte ik dat jij snel bij ons zou komen, keek ik naar je uit en had ik al verschillende dagen het idee dat de dag aangebroken was. Maar nee, jij wachtte totdat de sneeuw verdwenen was, zoals we hadden afgesproken. Jij stelde mijn geduld op de proef en met de ondersteuning van homeopathie en acupressuur bleef ik vertrouwen op ons natuurlijke proces. Ook jouw papa gaf ons dat vertrouwen want hij wist dat wij dit samen konden doen.
Die maandagavond zei ik voor de zoveelste keer dat het deze nacht misschien wel zou gebeuren. En heel vroeg in de ochtend werd ik wakker en ik wist het. Vandaag is de dag. Vandaag word jij geboren. Vandaag heb ik je in mijn armen. Het was nog vroeg, ik denk net 5 uur, en ik wilde je papa nog wat slaap geven. Ik ademde rustig door de beginnende (dat dacht ik tenminste) weeën heen. Ik voelde me rustig, wist dat ik dit kon en zakte tussendoor weer lichtjes weg.
Toen was het tegen 6 uur en ik moest echt naar de wc. Eigenlijk wilde ik niet opstaan, ik lag zo lekker alsof ik al helemaal in mijn bubbel was. Maar ik moest er uit en toen ging het ineens snel. Op de wc merkte ik dat het gevoel sterker werd. Dat de golvingen intenser werden en dat ik je papa echt wakker moest maken. Natuurlijk was hij al wakker geworden en voelde hij ook wel aan dat er iets gaande was. Hij kwam bij me kijken en vroeg of het tijd was het bad op te zetten. Ergens twijfelde ik, is het niet te vroeg, totdat ik me bedacht dat het bij Thije ook erg snel verliep. Ik zei hem dat hij het bad wel rustig op kon gaan zetten. Ik moest maar weer lekker in bed gaan liggen, zei hij, hij ging het allemaal regelen.
Inmiddels waren ook je grote broers wakker geworden van de geluiden en zij leken aan alles te voelen dat er iets groots ging gebeuren. Je broers gingen mee naar beneden om te helpen om alles klaar te zetten en gezellig te maken. Het bad oppompen, de gordijnen dicht, de kerstlichtjes aan en kaarsjes aansteken. Niet lang daarna kwam ik beneden want in bed kon ik weeën niet meer alleen opvangen, ik had je papa nodig.
Het lijkt alsof ik nog even moet wennen aan het idee dat jij bijna geboren wordt. Ik wil dat Heleen, onze verloskundige, gebeld wordt, ze mag echt komen. Ook stuurt je papa een berichtje naar onze geboortefotograaf Rina. Het is dan kwart voor 7 (zie ik nu als ik terug kijk in mijn telefoon) en ik zit op de geboortebal in onze woonkamer leunend op het koele aanrechtblad. De golvingen zijn intens en pittig. Ik realiseer me dat ik dit niet lang vol ga houden als ze nu al zo heftig zijn. Ik besef ergens ver weg tegelijkertijd dat ik waarschijnlijk al veel verder ben dan ik denk. Die gedachte laat ik nog niet helemaal toe. Het bad is nog maar nauwelijks gevuld, Heleen is er nog niet en het lijkt alsof ik nog even moet wennen aan het idee dat jij bijna geboren wordt. Echt tegenhouden doe ik het niet, het volledig omarmen lukt me ook niet helemaal.
Natuurlijk gaan de weeën door en zak jij steeds verder naar beneden. Tussen het vullen van het bad heb ik je papa hard nodig. Hij moet bij me zijn als ik een wee heb, ik kan het nu niet meer alleen opvangen. Hij streelt mijn rug, houdt me vast en vangt me op. Hij fluistert lieve woorden in mijn oor; dat hij zo trots op me is en dat ik het zo goed doe. Hij beweegt zich tussen de kraan, het bad en mij heen. Hij doet de deur open voor Rina, ondersteunt me bij een wee en heeft voor je broers een filmpje aangezet om de rust te bewaren. Jij zakt steeds dieper en dat voel ik. De druk neemt toe, de kracht is intens. Ik vind het pittig, knijp reflexmatig in mijn hand om de pijn te verzachten en adem naar jou toe. In mijn hoofd speel ik mijn mantra af: ‘Deze golf gaat weer voorbij en brengt jou dichter bij mij.’
Ook Heleen komt binnen. Het bad is nog maar halfvol. Ze denkt wel dat het langzaamaan tijd is om in bad te gaan als ik dat wil. En of het oké is dat ze voor dat moment nog even met de houten toeter naar jouw hartje luistert. Er komt weer een wee, de vliezen breken en vruchtwater stroomt over de bal op de houten vloer. De wee was intens en ebt weer weg. Ik zeg Heleen dat ze mag luisteren maar dat ik niet weet of het haar gaat lukken. De toeter staat nog maar nauwelijks op mijn buik en ik voel weer een wee opkomen. Instinctief houd ik mijn hand tussen mijn benen, voor het geval dat je al komt. Ik besef dat jij er bijna bent, dat ik het bad in wil zodat jij daar een zachte landing kunt maken.
De wee ebt weer weg en ik stap in bad. Ik zit op mijn knieën met je papa bij me naast het bad. Er komt weer een wee. Ik tast met mijn handen en voel een gekke zachte massa. Even twijfel ik of het wel goed is, of je wel goed ligt, en ineens realiseer ik me dat het jouw haar is. Heel veel haar weet ik later. Papa roept je broers erbij en vraagt of ze het willen zien. Heleen pakt haar telefoon en begint te filmen. Je papa weet dat je bijna komt maar realiseert zich niet dat het nu al zo ver is. Hij kan het vanaf daar niet helemaal zien en is verrast als je hoofdje tevoorschijn komt. Je hoofdje is geboren en ik houd het rustig in mijn handen vast.
Na een korte pauze komt de laatste wee, ik adem mee en laat ook jouw lijfje geboren worden. Daar ben je, nog onder water heb ik je vast. Ik kijk naar je en ben verbaasd over de hoeveelheid haar die je hebt. Langzaam til ik je uit het water en breng ik je naar me toe. Het lijkt alsof jij nog niet doorhebt dat je al bent geboren. Je bent nog wat blauw en hebt eigenlijk nog niet echt een goede ademteug genomen. Zo lig je tientallen seconden in mijn armen totdat ik er door Heleen op wordt gewezen dat het goed is om je even wat te stimuleren. Het wordt tijd dat jij je eerste echte ademteug mag nemen. Ik wrijf over je lijfje, je ademt diep in en door dat gevoel moet je huilen. Ik zie je direct roze kleuren en je wordt al snel daarna weer rustig.
Je ligt tegen mij aan, bloot op bloot. Papa bewondert je en ook je broers staan met grote ogen naar je te kijken. We kijken naar je, hoe mooi je bent, zo perfect. We zien dat je een jongen bent en zijn verrast. Ik had zo sterk het gevoel dat je een meisje was. We weten nog niet zeker welke naam het beste bij je past en nemen daar de tijd voor. Ruim een uur na jouw geboorte weten we pas zeker dat Viggo de naam is die bij jou hoort. We fluisteren hem eerst in jouw oor en spreken het daarna hardop uit.
Het gouden uur is begonnen. Het eerste moment samen. De tijd staat stil. Je mag gewoon zijn. Je kijkt, voelt, ruikt en proeft. Je sluit even je ogen om me vervolgens met een intense blik aan te kijken. Je drinkt zelfs al even uit mijn borst. Zo zitten we nog een tijdje in bad. Totdat het te koud wordt voor jou. Het bad is niet vol genoeg en we besluiten op de bank te gaan liggen.
Als ik op wil staan merk ik dat de placenta komt en die vangen we op in een schaal. Via de navelstreng ben jij nog steeds met de placenta verbonden. Een (halve) lotus geboorte waar we voor hebben gekozen. Geen haast om jou van de placenta te scheiden. We nemen de tijd voor dit proces. We liggen bij te komen op de bank. Jouw grote broers komen je telkens even bewonderen en aaien je zachtjes over je handjes, hoofdje en gezichtje. Ze zijn zo lief voor je al moeten ze op hun eigen manier alles wat er net gebeurde nog een plaats geven.
Ze vragen wanneer ze de kaarsen aan mogen steken. Ze willen de navelstreng door gaan branden. Een taak die ze eervol op zich nemen, vooral Faas, en waar ze zich al weken op hebben voorbereid. We hebben bewust gekozen voor het doorbranden van de navelstreng om jou op een rustige manier te scheiden van de placenta. En omdat het een prachtig ritueel is samen met het hele gezin. Er staat een mooi bakje klaar om het kaarsvet in op te vangen en twee kaarsen van bijenwas die worden aangestoken. Je ligt bij mij op schoot. Je broers zitten beiden aan een kant van de navelstreng. Langzaamaan brandt het vuur door de navelstreng heen. Thije vindt het toch wel spannend en geeft al snel de kaars aan mij. Samen met Faas staar ik in de vlammen. Je papa neemt het over als het voor Faas te lang gaat duren. Samen laten wij het vuur de navelstreng steeds verder doorbranden, minutenlang duurt het en steeds dunner wordt de verbinding tussen jou en de placenta. En ineens breekt het laatste stukje door en ben je los. Je mag het vanaf nu helemaal zelf doen. Welkom Lieve Viggo, je maakt ons gezin compleet!’
Milou van Luik van Lalouz – Foto’s door Rina Anna fotografie
0 Reacties op "‘Daar ben je, nog onder water heb ik je vast’"