‘Op 29 april gingen we over de uitgerekende datum. We gingen er al helemaal vanuit dat ook deze baby, net als de twee zusjes, tegen het einde van week 41 ook pas zou besluiten om geboren te worden. Zoals gedurende de gehele zwangerschap heb ik het volste vertrouwen in mijn lichaam, de baby en mijn intuïtie. Ik weet dat ook deze baby zich vanzelf aankondigt en alles goed zal gaan.
De dagen verstrijken verder. Toen week 41 aanbrak werd mijn omgeving onrustig: ‘Het duurt wel lang hè, wanneer krijg je een inleiding, wordt de baby zo niet te groot?’ Ik merk dat ik hierdoor toch licht uit balans raak, en besluit om geen berichten meer te lezen of te beantwoorden, even geen visite te ontvangen en probeer zo dicht mogelijk bij mijn gevoel te blijven en connectie met de baby te houden. De baby heeft het nog heerlijk daarbinnen, dat voel ik, het beweegt volop en heeft nog ruimte genoeg. Wel doe ik een acupunctuursessie, omdat dit bij de eerste twee net dat laatste zetje gaf. Maar mijn lichaam en baby blijken er nog niet helemaal klaar voor te zijn.
Het einde van week 41 komt in zicht, en ik heb behoefte aan een controle bij de verloskundige. Zij maakt een echo om te kijken naar het vruchtwater, en geeft aan dat zij dit niet goed kan en mag beoordelen met deze termijn. Ik zie twijfel bij haar ontstaan, en ze vraagt tot wanneer ik nog wil afwachten. Dat kan ik niet aangeven, want een bevalling laat zich (volgens de natuur) niet plannen, en ik ben dan ook helemaal niet bezig met een einddatum. Morgen ben ik 42 weken zwanger, volgens protocol word ik dan overgedragen aan de gynaecoloog. Als de baby het nog goed doet, er voldoende vruchtwater is, vinden wij op voorhand medisch ingrijpen helemaal niet verantwoord en wil ik alsnog thuis in mijn vertrouwde omgeving bevallen.
We besluiten dan een vruchtwater echo en een CTG in het ziekenhuis te laten maken. Mijn partner besluit met mij mee te gaan voor deze controles. En dat blijkt maar goed ook. De verloskundige in het ziekenhuis wil ons een afspraak bij de gynaecoloog geven voor de volgende dag. Wij geven aan hier nog geen behoefte aan te hebben, omdat we weten waar dit toe gaat leiden. We zijn hier voor echo en CTG. Ze zegt dat ze het echo apparaat gaat halen maar blijft wel erg lang weg. Achter onze rug om heeft ze de gynaecoloog vanuit huis opgeroepen om met ons te komen praten. Ze maakt een echo en een CTG en dit is allemaal prima in orde.
We proberen te strippen. De baby blijkt nog niet ingedaald te zijn, waardoor het moeizaam gaat. Er is nog nauwelijks ontsluiting. Dan komt de gynaecoloog binnen en begint te vertellen hoe gevaarlijk en onverantwoord dit is, statistieken bewijzen het, de baby zou al in het vruchtwater hebben gepoept, en boven alles geeft hij aan dat hij verantwoordelijk is voor de bevalling. Pardon? Wie gaat er bevallen? Wie zijn de ouders? Volgens mij zijn wij degene die verantwoordelijk zijn en onze eigen keuzes mogen maken. Hij wil niks horen over hoe wij er tegenaan kijken, en stelt voor om alvast een inleiding in te plannen, want, zo zegt hij, anders is er geen plek meer als er een noodsituatie ontstaat.
De nadelen van inleiden en eventuele opvolgende interventies wordt helemaal niet genoemd. Mijn partner staat achter mij. Hij vindt het genoeg en weet het gesprek af te kappen. Er komt geen afspraak voor een inleiding. Tijdens het bezoek van de gynaecoloog wordt ook met mijn eigen verloskundige gebeld. Er wordt ons verteld dat mijn verloskundige deze verantwoordelijkheid ook niet meer wil. Zij staat onder druk merken we. Ik kan even niet meer helder nadenken. Kan ik dan nog thuis bevallen, en wie moeten we er dan bij vragen? Waarom ben ik vanaf 42 weken (en dat is maar een relatief getal naar mijn idee) een onverantwoorde en eigenzinnige moeder die vanaf nu niet meer op haar gevoel en lichaam mag vertrouwen? Ik voel een enorme druk op mijn schouders omdat men mij nu bekijkt als iemand die onverantwoord veel risico neemt.
Met ongezond veel stress in mijn lijf komen we ’s avonds weer thuis. Ik ben helemaal kapot. Ik vraag me af waaraan een hoogzwangere vrouw het heeft verdiend om zo neergezet te worden, terwijl rust en ontspanning in deze laatste dagen zo ontzettend belangrijk zijn! ’s Nachts doe ik geen oog meer dicht. Zoveel twijfels, en allemaal ‘wat als…’ gedachten spoken de hele nacht door mijn hoofd.
De volgende ochtend voel ik me beter. Ik voel dat de baby komt, precies wanneer het er klaar voor is. Ik voel me weer sterker en vertrouw op het natuurlijke proces van eigen ritme en tijd. Van mijn verloskundige krijg ik een appje dat wij moeten volhouden en dat de baby echt wel komt. Ook zij heeft er toch weer vertrouwen in en dat doet ons heel goed. We komen iedere dag voor een CTG. Ik kom nu alleen en krijg te horen dat de gynaecoloog geen CTG afspraak meer wil geven (want deze moeder wil verder toch niks). Ik wist dat ze dit niet konden weigeren en dat ze het zeggen om mij onder druk te zetten. De volgende dag weer gegaan voor een CTG. Daar ontmoeten we de verloskundige die we bij de bevalling van onze eerste dochter hebben gehad. Zij is heel positief ingesteld, wat een verademing!
Dan begint het die middag eindelijk goed te rommelen. Begin van de avond als de kinderen op bed liggen komen en gaan de harde buiken. Ik voel dat de baby deze nacht gaat komen. Ik kijk in de spiegel en pak mijn buik nog een keer vast om er heel bewust voor het laatst van te kunnen genieten. Je gaat zo geboren worden en alles zal goed gaan! Ik probeer nog wat te rusten en luister mijn hypnobirthing meditatie. Dan ga ik rond middernacht naar het toilet en… zie ik het goed?… helder vruchtwater! Ik vraag mijn partner nu echt het bevalbad te vullen en ik bel zelf met de verloskundige. Ik ben gerustgesteld als zij arriveert, want de weeën zijn al best heftig en kan me moeilijk nog ontspannen. Die nacht om 1.55 uur wordt onze dochter Abby in bad geboren, kerngezond, en nog onder het huidsmeer. Het was precies haar tijd. Een rust viel over ons heen en wat zijn we blij dat we dit zo mochten meemaken!’
Machteld
0 Reacties op "Thuisbevalling vol vertrouwen met 42+3 weken"