Meconium en schouderdystocie en toch een rustige thuisbevalling (na een eerdere minder positieve bevalervaring in het ziekenhuis)

Ik kijk kritisch terug op mijn eerste bevalling, wat maakt dat we de voorbereiding op deze bevalling heel anders hebben aangepakt. Bij mijn eerste bevalling had ik een medische indicatie (vanwege groot geschat kind en hoge bloeddruk). Die bevalling begon met gebroken vliezen en meconiumhoudend vruchtwater, waardoor ik werd ingeleid met wee-opwekkers.

Al vroeg in deze tweede zwangerschap wordt mij duidelijk dat ik deze keer graag thuis wil bevallen, in een bevalbad. Aan het eind van het tweede trimester begin ik met zwangerschapsyoga, waar ik met name ontspanning vind en ademhalingstechnieken leer. Ik lees mezelf in met betrekking tot actief naleiden (ofwel de placenta middels kunstmatige oxytocine geboren te laten worden). Mijn voorkeur heeft het om dit niet standaard te doen, tenzij er sprake is van veel bloedverlies.

Naarmate de zwangerschap vordert kijk ik filmpjes van badbevallingen op YouTube, lees ik positieve bevallingsverhalen en lees ik het boek Vrije Geboorte. Mijn man en ik nemen het scenario door zoals we deze bevalling graag voor ons zien en herhalen dit geregeld. Ook andere scenario’s komen voorbij (want je weet niet hoe het loopt), maar we eindigen elke keer met ons gewenste verloop.

Gedurende de zwangerschap word ik meerdere keren naar het ziekenhuis doorverwezen volgens protocol (afwijkende grow-meting en meerdere keren de zorg over veel vruchtwater). Persoonlijk maak ik me geen zorgen over de conditie van ons meisje of over mogelijke complicaties bij de bevalling. Ik merk daarom enige weerstand tegen alle protocollen. Gelukkig blijken de controles keer op keer goed en mag ik binnen de eerste lijn blijven.

Vanaf 37 weken zwangerschap zijn mijn man en ik er klaar voor. Blij dat we deze grens bereiken, want nu mag ik thuis bevallen (redactie: Je mag natuurlijk altijd thuis bevallen, dit is je eigen vrije keuze. Maar voor 37 weken krijg je het advies om naar het ziekenhuis te gaan). Wij slapen op zolder met veel ruimte, dus het bevalbad staat vanaf dit moment opgepompt klaar. Met 38 weken bedenk ik dat geboortefotografie misschien wel mooi is en mijn man kan zich daar ook in vinden. Als ik een badbevalling mag hebben zou ik dat graag vast laten leggen. Van mijn eerste bevalling zijn geen foto’s en dat vind ik nog steeds jammer. Ik leg contact met een geboortefotograaf en leg het vast. Het is niet zeker of ze er bij zal zijn in verband met haar andere baan, dat is dus spannend tot het laatste moment.

De uitgerekende datum verstrijkt. Er is niets gaande, geen voorweeën of andere tekenen. Elke ochtend ben ik teleurgesteld dat er niks gebeurd is die nacht (gek genoeg ga ik ervan uit dat het ‘s avonds of ‘s nachts begint, net als bij de eerste bevalling). Met 40 weken 5 dagen staat er weer een controle bij de verloskundige gepland. Mijn angst voor inleiding neemt toe. Ik loop al langer door dan bij mijn zoon. Daarnaast weet ik dat de kans op meconiumhoudend vruchtwater toeneemt en dat ons meisje blijft groeien (en ze wordt al groot geschat).

Tijdens de controle vragen we naar de mogelijkheid om te strippen en maken daar een afspraak voor. Op donderdagochtend 6 oktober, als ik 41 weken zwanger ben, word ik gestript. Ik blijk 2 cm opening te hebben, maar het is nog niet helemaal verweekt. We maken een plan voor de week die volgt (na twee dagen weer strippen, na drie dagen controle in het ziekenhuis en na vier dagen nogmaals strippen). De verloskundige stelt mij gerust dat er nog voldoende tijd is voor de 42-weken grens. Haar woorden en het gemaakte plan helpen mij om het los te laten, ik merk meer rust bij mezelf.

Diezelfde avond voel ik een paar krampen, maar dat verdwijnt na een uur.

De volgende ochtend word ik wakker, voor het eerst niet teleurgesteld. Mijn man besluit om thuis te werken, ik sta op mijn gemakje op. Rond half 10 ga ik naar beneden en eet wat. Ik voel wat gerommel. Geen idee of het voorweeën zijn, dat ken ik namelijk niet. Ik stel voor om een stukje te gaan wandelen. Samen met mijn man en zoontje lopen we door de wijk en verzamelen herfstspulletjes. Het gerommel in mijn buik gaat door. Ongeveer iedere 10 à 15 minuten moet ik even stilstaan, omdat door blijven lopen niet gaat. Mijn man en ik lachen er om. Zouden dit weeën zijn? Ik ben nog niet overtuigd, maar ik begin toch met timen.

Drie kwartier later zijn we weer thuis. Om 11 uur pak ik de fitnessbal erbij waar ik overheen kan hangen en ik kijk nog een tv programma. We maken een plan voor de middag. Rond 12 uur brengt mijn man onze zoon weg naar mijn schoonmoeder om hem daar te laten slapen, dan kunnen wij kijken of het doorzet. Ook haalt hij nog wat boodschappen. Ondertussen blijf ik thuis. De fitnessbal is fijn, de krampen die ik heb ervaar ik niet als pijnlijk of heftig, waardoor ik nog steeds twijfel of het weeën zijn. Ik bedenk me wat altijd gezegd wordt, ‘als je twijfelt zijn het geen weeën’.

Ik heb geen idee wat wijs is om het bad vol te laten lopen, dus ik bel om 12.45 uur de verloskundige om te overleggen. Mijn weeëntimer laat zien dat ik elke 5 à 15 minuten weeën(?) heb, echter vind ik ze niet pijnlijk en lukt het goed om te ontspannen. Ik deel de huidige stand van zaken en de verloskundige stelt voor om langs te komen. Dan weten we hoe het er voor staat. Ze adviseert om het bad te vullen, aangezien dat best even kan duren en in het slechtste geval moeten we het bad weer leeg laten lopen als het niet doorzet.

Mijn man gaat aan de slag met het bad en ruimt de laatste dingen op. Ik zet een playlist van relax pianomuziek op, hang over m’n fitnessbal en app met m’n beste vriendin. Twee uur later merk ik dat de tussentijd korter wordt (3 à 7 minuten) en raak ik meer overtuigd dat het weeën zijn. De verloskundige is nog niet langs geweest en ik wil graag weten wanneer ik haar kan verwachten. Mijn man belt nogmaals, ze is onderweg.

Om 15.00 uur komt de verloskundige binnen. Vanaf dat moment stoppen de weeën voor ongeveer een half uur. We gaan naar boven om te toucheren. Liggend op bed merk ik meteen ongemak. Ik lig ongecontroleerd te trillen en merk veel spanning. Ik spreek mezelf toe dat er nog geen ontsluiting is uit zelfbescherming. De verloskundige vertelt me echter dat ik 5 cm ontsluiting heb. Dat voelt als een cadeautje. Yes! Het is begonnen! Vandaag gaat onze dochter geboren worden.

Ik spreek mijn verbazing uit over het feit dat ik geen weeën meer heb. De verloskundige vertelt dat het normaal is. Zij is nu een stoorzender en zal zo naar beneden gaan, dan komt het wel weer.

Ik stap om 15.30 uur in bad. Mijn man belt de kraamhulp en de fotograaf. Alles wordt verder gereed gemaakt. De weeën komen weer terug, iedere 3 tot 5 minuten. Ik ben zelf erg rustig en vang de weeën hangend over de badrand op. Het verbaast me hoeveel controle ik heb over mijn ademhaling. Tijdens de yoga lukte het nooit om lange rustige ademteugen te hebben, maar nu gaat dat moeiteloos.

Mijn enige angst is dat mijn vliezen breken en het meconiumhoudend vruchtwater blijkt te zijn. Mijn man bespreekt dit beneden met de verloskundige, ook het feit dat ik op bed liggen niet prettig vind. Zij geeft aan hier rekening mee te houden.

Er hangt een ontspannen sfeer, we kletsen tussen de weeën door en mijn man zit naast het bad om te steunen. Ik twijfel of er wel voldoende gaande is, omdat het zo makkelijk en ontspannen gaat. De fotograaf arriveert om 17.00 uur en er volgt nog een uur met dezelfde sfeer.

Om 18.00u gaat mijn man op mijn verzoek een broodje halen beneden. Vijf minuten later voel ik mijn vliezen breken en ik durf niet te kijken. Mijn angst blijkt werkelijkheid; ik zie meconium. In mijn hoofd ben ik al onderweg naar het ziekenhuis, maar tegelijk bedenk ik me dat het tot dit punt heel prettig is geweest, waar ik dankbaar voor ben. De fotograaf laat beneden weten dat mijn vliezen zijn gebroken en iedereen komt naar boven. De verloskundige is erg rustig en bestudeert wat ze in het water ziet. Het is inderdaad meconium. De verloskundige beluistert het hartje en wil kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Heel fijn dat dit beide kan terwijl ik in bad blijf. De harttonen klinken goed en bij toucheren blijk ik 9 cm ontsluiting te hebben. Cadeautje nummer 2! De verloskundige laat weten dat we niet naar het ziekenhuis gaan. Het is 18.15 uur en er volgen een paar tranen van opluchting. Ik ga de bevalling thuis en in bad afmaken, wat ontzettend fijn.

De weeën komen weer op en ik merk dat ze meteen heftiger worden. Samen met mijn man vormen wij een goed team, ik heb hem nu echt nodig om de weeën op te vangen. Het wordt lastiger om mijn rustige ademhaling toe te passen en ik vraag aan de verloskundige op welk moment ik moet gaan puffen.

Ik voel bij iedere wee dat ons meisje dieper zakt en ik ga van rustige ademteugen over in puffen. De druk neemt toe en plots voel ik zoveel druk dat ik een oerkreet laat. Ik zeg dat ze komt en dat ik haar niet tegen kan houden. De verloskundige moedigt me aan, dat ik haar mag laten komen. Tijdens de volgende wee staat het hoofdje. Ik hoefde hiervoor nauwelijks te persen, mijn lijf deed het werk.

Vervolgens wissel ik van houding en ga met mn rug tegen de badrand zitten zodat ik haar goed kan aanpakken. Mijn man zit achter mij en ondersteunt me. Ik voel het hoofdje met mijn hand en krijg instructie van de verloskundige om bij de volgende wee te zuchten en voorzichtig mee te duwen. Ik wacht, maar net als bij m’n eerste bevalling heb ik geen duidelijke weeën meer. Zonder duidelijke weeën en met mijn hand op het hoofdje duw ik voorzichtig mee en voel het hoofdje geboren worden. 

Aangezien ik geen weeën meer heb en het lijfje niet verder komt vraagt de verloskundige mij op handen en knieën te gaan zitten. Ik draai me binnen enkele seconden om (wat erg makkelijk gaat in bad) en weet hoe laat het is. Er zal vast sprake zijn van de complicatie schouderdystocie… Ik blijf er rustig onder en vertrouw op de hulp van de verloskundige. Ik pers op eigen kracht, nog steeds zonder weeën, om de schouders geboren te laten worden. Ik hoor mezelf proesten in het water, aangezien het wateroppervlak net onder mijn hoofd komt in deze houding. Mijn man houdt me vast onder mijn oksels om weerstand te bieden.

Ik voel dat de verloskundige diverse draaiingen probeert. Na een paar minuten zegt de verloskundige dat ons meisje er is bij de volgende keer persen, dus ik geef alles wat ik nog in me heb. Vervolgens zegt de verloskundige dat ik om kan draaien om haar aan te pakken. Zo makkelijk als ik op handen en knieën draaide, zo makkelijk draai ik nu weer terug. Ik kan onze dochter onder water aanpakken en breng haar langzaam naar boven. Ze is rustig als ik haar boven water haal en ik voel me overweldigd. Ze neemt de tijd voor haar eerste ademteug, waarna ze begint te huilen.

Het mooiste cadeau is daar, onze dochter Jolijne. Het is gelukt! Thuis, in bad! Magisch…. Nòg mooier dan ik had gedacht.

Als ik eenmaal op bed lig komt Jolijne bij me liggen en drinkt een half uur aan de borst. De sfeer voelt zo warm en rustig. Geen haast, heerlijk!

De verloskundige bekijkt of ik gehecht moet worden. Vanwege de schouderdystocie dacht ik behoorlijk gehavend te zijn, echter vertelt de verloskundige dat ik geen hechtingen nodig heb! Ik vraag nog of ze een grapje maakt, want ik kan het niet geloven.

We worden alleen gelaten om even samen te genieten met z’n drieën. We doen een belrondje en laten onze zoon brengen. Prachtig om de eerste ontmoeting tussen onze zoon en Jolijne te zien. De controles van Jolijne worden gedaan (ze blijkt 9 pond te wegen!) en daarna blijven we als gezin achter. Thuis, in onze eigen omgeving. Héérlijk. Wat een droombevalling.