Surprise stuit! De baby van Suzan bleek tijdens haar bevalling in stuitligging te zijn gedraaid. De verloskundige kwam direct in actie, zonder dat er paniek ontstond. Suzan’s vrije geboorteverhaal van haar bevalling op 21 juli:
‘Ik was al weken aan het rommelen en had eindeloos veel oefenweeën. Herkenbaar van mijn vorige zwangerschap, maar mentaal erg moeilijk. Je denkt steeds: ‘Is het nu wel of toch niet bezig?’ Op vrijdagochtend was ik 39+5 en bleef het gerommel aanhouden. Ik wist ergens al wel dat dit serieuze weeën waren maar toch heb ik een uur gewacht om het zeker te weten voor ik Merel (mijn vroedvrouw) en mijn moeder belde. Kriebels in m’n buik, vandaag mag ik je gaan ontmoeten. Word ik opnieuw mama en wordt mijn peuter grote zus.
Toen Merel binnenkwam is ze direct het bevalbad op gaan zetten aangezien mijn weeën al best flink waren en kort op elkaar kwamen. Een verademing om in het warme water te kunnen zakken terwijl het bad zich vulde. Merel luisterde met de doppler naar de kleine. Ze was de dag ervoor nog geweest en het hartje zat nog op dezelfde plek. Wat was het fijn om dat ritme even te kunnen horen.
Mijn moeder was er inmiddels ook maar die was nog even met mijn peuter buiten bij de andere buurt kinderen (ik heb geen partner, de vader is wel betrokken, maar was niet bij de bevalling). Toen mijn moeder en dochter weer binnenkwamen wilde mijn dochter meteen bij mij in bad, maar door de intensiteit van de weeën ging dit niet meer. In plaats daarvan is ze met oma boekjes gaan lezen op de bank en kwam ze af en toe bij mij checken. Ze duwde haar kleine handjes in die van mij en probeerde contact te maken om zeker te weten dat ik oké was.
Mijn weeën werden inmiddels steeds intenser en zaten vooral in mijn onderrug. Ik kon ze alleen enigszins opvangen als ik op mijn knieën zat en op de rand hing, maar dit zorgde er ook voor dat mijn benen begonnen te slapen. Ik wist soms niet meer hoe ik moest draaien om weer bloed naar mijn benen te laten stromen omdat de weeën zo snel op elkaar kwamen. Ik wist dat dit het laatste randje was en ik elk moment persweeën zou krijgen. Ik probeerde een beetje mee te duwen maar echt veel deed het nog niet.
Merel stelde voor om te gaan staan en dit werkte perfect. Ik hield mijn moeder vast als steun. De persweeën kwamen nu wel goed op gang. Ik heb flink moeten persen voor de vliezen eindelijk knapten maar het voelde heel anders als bij mijn dochter. Daar voelde ik het hoofdje zakken zodra ik stond en gaf ik haar een aai over d’r bolletje vlak voor ze geboren werd. Enkele seconden later bleek waarom.. Merel zag geen hoofdje maar hielen!
Op dat moment ging het heel snel. Merel belde haar collega Yvon via FaceTime (Yvon heeft veel verstand van stuitbevallingen, heeft er veel scholing in gehad en ervaring mee). Yvon zei dat ze eerst 112 moest bellen via mijn telefoon voor een ambulance op stand-by. Het bracht zo’n rust om zowel Yvon als Merel te horen en het vertrouwen in hen is zo groot dat ik geen moment angst of paniek heb gevoeld.
Vervolgens hoorde ik Yvon vragen of ik kon squatten. Ik zakte blindelings door mijn benen en ging in het water op mijn hurken zitten. Wat een ruimte kwam er vrij! Ik hoorde Yvon zeggen dat ik niet in het water moest zijn maar uit het bad moest stappen. Op dat moment voelde ik megaveel druk dus gilde ik dat dat niet ging en werden de beentjes en billen geboren. Hierdoor nam de druk iets af, ben ik overeind geholpen en uit bad gestapt. Eenmaal uit bad zakte ik op handen en knieën. Tussen mijn benen door zag ik benen bungelen maar echt tijd om erbij stil te staan had ik niet. Met alle kracht die ik in me had begon ik met persen. Zodra de wee voorbij was wilde ik even op adem komen maar Merel zei meteen dat ik door moest dus pakte ik mezelf weer bij elkaar en ging ik door. Waar ik de kracht vandaan haalde weet ik niet, maar het moest uit elke vezel van mijn lichaam komen.
Later hoorde ik van Merel dat de armen omhoog langs het hoofd lagen en zij van Yvon de instructie kreeg een arm te bevrijden. Merel kreeg de linkerarm eruit en direct werd ook het hoofdje met de rechterarm erlangs geboren. Het heeft vanaf het moment dat Merel voeten zag tot geboorte maar 5 minuten geduurd. Ik was een moment volledig van de kaart. Ik kreeg de baby onderlangs aangereikt en ging met mijn billen op mijn voeten zitten. Ze ademde nog niet dus begon ik instinctief over de rug te wrijven. Op dat moment nam ze een diepe teug lucht en begon te huilen. Al snel kleurde ze bij en was alles in orde.
Ik geloof dat ik toen zelf ook pas echt doorademde en mijn ademhaling weer normaliseerde. Ik wist niet wat het zou worden dus keek ik naar het geslacht en was even stomverbaasd. Ik was er mijn hele zwangerschap van overtuigd dat het een jongen zou worden maar het was toch echt een meisje. Ik heb haar Mirre Elise genoemd.
Merel hielp me overeind naar de bank om daar tot rust te komen. Na een paar minuten lag de placenta al los en werd deze geboren. Op dat moment kwam de ambulance aan. Ze zijn even binnen komen lopen, hebben mij gefeliciteerd (waren stomverbaasd over een stuit thuis) en konden daarna hun weg vervolgen want alles was oké. Toen de woonkamer leeg was kwam de echte rust en kon ik even bijkomen van alles.
Binnen een half uur kwam Mirre al wat slokjes halen, je hoorde haar duidelijk slikken. Na het gouden uur was kraamzorg ook aanwezig en zijn de controles uitgevoerd. Deze waren allemaal helemaal goed. Ze woog 3830 gram en hebben haar de volgende dag gemeten op 54,5 cm. Ik bleek slechts een eerstegraads ruptuur te hebben wat eigenlijk heel netjes gescheurd was dus gekozen om niet te hechten.
Zoals gezegd is Merel de dag voor de bevalling nog bij mij thuis geweest voor controle en toen heeft ze zowel aan mijn buik gevoeld als geluisterd met de doppler. Mirre lag toen nog goed en zelfs met het hoofdje ingedaald. Toen ik net in bad zat en Merel even het hartje wilde luisteren lag deze nog op dezelfde plek als de dag ervoor dus de enige verklaring die wij hebben is dat ze tijdens de bevalling nog gedraaid is naar stuit.’
0 Reacties op "De verloskundige zag geen hoofdje maar hielen!"