Rustige stuitbevalling thuis

‘Wat ik als eerste deed toen ik hoorde dat ons kindje in stuit lag? Info zoeken via blogs, instagram posts, podcasts etc over hoe een stuitbevalling vaginaal én thuis zou kunnen! Ik voelde me door de verhalen en informatie bekrachtigd, het vergrootte mijn vertrouwen. En dat is precies de reden waarom ik ook mijn verhaal wil delen. Voor jou, als voorbeeld of ter inspiratie, mocht je hier naar op zoek zijn. Daar komt ie…‘, aldus Karen die in mei thuis beviel van haar baby in stuit:

‘De verloskundigenpraktijk die we bij de eerste hadden wilde ons niet begeleiden omdat we geen echo’s wilden doen. We vonden gelukkig een andere praktijk in de buurt. Deze praktijk durft buiten de gebaande paden te gaan en dit bleek aan het einde van de zwangerschap nog meer nodig te zijn :-).

Toen we voor het eerst kennismaakten met onze vroedvrouw zei ze: ‘Thuis bevallen kan wat mij betreft altijd. Een stuitligging zou ik wel spannend vinden, omdat ik dit nog nooit heb meegemaakt, maar eens moet de eerste keer zijn, ha ha.’ Ze was er overigens wel in getraind in 2021. Ik dacht er verder niet aan, maar het bleef me ergens wel bij.

Ik had een geweldige thuisbevalling gehad van ons eerste zoontje, daarom was het voor mij ook heel logisch dat dit ook een thuisbevalling zou worden. Tot deze overtuiging aan het wankelen werd gebracht toen de vroedvrouw zeker wist het hoofdje boven in mijn buik te voelen. Het was heel lang zo van: ‘Ik voel het niet 100% zeker, de baby kan ook nog draaien…’ Tot ik bij de 36 weken kwam en het duidelijk werd dat mijn baby echt in stuit lag. Ik voelde de spanning in me groeien.

‘Van stuit vaginaal bevallen?’ ‘Ja’, zei ik. ‘Dan toch wel in het ziekenhuis?’ ‘Nee’, zei ik. Deze vragen, vaak onbewust uit angst gesteld, vlogen me om de oren toen ik deelde dat ons kindje in stuitligging lag. Van een enkeling kreeg ik gelukkig ook bemoedigende woorden: ‘Oh dapper!’ Of: ‘Wat mooi!’ En: ‘Als iemand het kan, ben jij het wel.’

Ik werd enorm uitgedaagd om bij mezelf te blijven en niet te varen op de angsten omtrent stuitbevallingen. Ik richtte me op: Wat voel ik? Wat zijn de echte risico’s als ik kies voor een thuisbevalling? Hoe staat mijn team erin? Vertrouw ik op mijn team? Hoe verloopt een stuitbevalling? Welke soort stuitliggingen zijn er? Welke succesverhalen zijn er? Ik was al redelijk ver in mijn zwangerschap dus ik voelde ook wel enige druk. En het vloog me extra aan omdat ik me juist de hele tijd zo lekker relaxt had gevoeld.

Toen onze verloskundige op huisbezoek kwam zei ze: ‘We moeten ons inderdaad voorbereiden op een stuitbevalling en ik raad je wel aan om naar het ziekenhuis te gaan.’ We keken elkaar in de ogen en ik zei heel resoluut, vanuit mijn gevoel: ‘Nee, we gaan dit thuis doen.’ ‘Oké’, zei ze, ‘als jij dit wil.’ Ook al was het al besloten, er volgden in de weken erna nog veel gesprekken. Ik moest samen met mijn partner op één lijn komen en ik bleef de spanning voelen bij mijn vroedvrouw. Wat ik begreep, want: als je het niet hebt ervaren hoe kun je er dan vertrouwen in hebben? Vroeger kwamen vaginale stuitbevallingen vaker voor en zag je het waarschijnlijk in je opleiding vaak genoeg en leerde je erover. Dit is óók de reden dat ik mijn verhaal wil delen, omdat de angst voor stuit verminderd mag worden en de kennis en kunde er weer voor in de plaats mag komen! Dit is zo belangrijk. (zie ook de Vrije Geboorte blog over de stuitbevalling)

In mijn voorbereiding op een stuitbevalling leerde ik dat de meest ideale houding tijdens het persen op handen en knieën is. Dat hands-off heel belangrijk is, zodat de baby niet schrikt en een gekke beweging kan maken. Wel is het mogelijk eventueel een impuls (een lichte druk met de hand) te geven op de buik van de baby voordat het hoofdje komt, zodat het kinnetje ingetrokken wordt en de baby de juiste houding kan innemen om eruit te komen.

Daarnaast mocht ik een bekende vroedvrouw bellen die ervaring had met stuitbevallingen, een geweldig gesprek van drie kwartier. Ze bekrachtigde me in mijn vertrouwen. Ze was rustig en zei: ‘Als jij voelt dat je dit kunt, dan kun je dit. Als jij de verantwoordelijkheid wilt pakken, ga ervoor!’

–> Tip: Mijn inspiratie accounts op instagram: breechbirth | breechwithoutborders | birthinginstincs | Dr stu (een dokter die veel stuitbevallingen doet).

In week 39 besloten we toch een echo te doen om te zien om wat voor stuitligging het ging. Ik had er zelf geen behoefte aan, maar koos er toch voor aangezien het mijn vroedvrouw gerust kon stellen en daarmee ook meer rust kon brengen in de hele situatie. Het bleek de ‘meest ideale’ stuitligging te zijn. ‘Pff, gelukkig’, dacht ik, want anders hadden we misschien nog meer gesprekken moeten voeren. Ik hoorde de opluchting in de stem van mijn verloskundige! Fijn.

Het moeilijkste was de wetenschap dat we het ziekenhuis niet meer zouden halen als het kindje zou blijven hangen bij het hoofdje. Natuurlijk wil je een levend kindje. Ik wilde niet star of naïef zijn (wanneer ben je dit?!). Ik besloot te vertrouwen op de kennis en kunde die aanwezig zou zijn. Mijn vroedvrouw zou haar collega meenemen en mijn klassiek homeopaat zou erbij zijn. 

Mijn vroedvrouw had de ziekenhuizen in Alkmaar en Hoorn op de hoogte gebracht dat we deze bevalling thuis gingen doen. Alkmaar was heel bot en afkeurend aan de telefoon. Hoorn was fijner en nodigde mijn vroedvrouw uit om het te bespreken en de stuitbevalling nog door te nemen! Ik werd ook uitgenodigd voor een gesprek om de risico’s te bespreken, maar had daar geen behoefte aan. De gynaecoloog uit Hoorn liet weten dat we haar op haar privé nummer mochten bellen tijdens de persfase. Erg lief van deze vrouw, ik had haar nooit ontmoet.    

Ik had inmiddels in mijn omgeving aangegeven dat ik bekrachtiging nodig had, omdat ik mijn keuze had gemaakt en mijn partner en ik ons hier beiden goed bij voelden! Mijn moeder bekrachtigde me de dag van tevoren (bleek later) op moederdag. Haar eerste kindje (mijn oudste zus) was ook in stuit geboren.

Na een heerlijke zwangerschap die op het einde wel een ‘enorme mentale rollercoaster’ werd, voelde ik me opnieuw ‘excited’ om te gaan bevallen. Ik kon niet wachten tot de kleine er zou zijn. Een tikkeltje nerveus voor wat er weer zou komen, maar met name enthousiast voor het ‘moment suprême’, waarvan ik wist dat zo geweldig zou gaan worden. 

De bevalling
De bevalling begon op 13 mei. Ik werd wakker om 8 uur en voelde een kleine ‘plop’ toen ik naar de wc ging. Om 9 uur kwam de vroedvrouw waarmee een controleafspraak stond en ze dacht dat 1 van de 2 vliezen gebroken was. Ik verloor steeds een beetje vocht / slijm / water …?
Op dat moment moesten we nog een contract ondertekenen zodat de praktijk juridisch niet in de problemen zou komen als de bevalling verkeerd zou gaan. In het contract stond dat de praktijk ‘het niet eens was met mijn bevalplan, maar dat ze me wel zouden helpen, als ze dit moesten doen.’ Nou, tekenen en door dacht ik, we gaan ervoor!

Ik voelde me zo blij, het was mooi weer en de vroedvrouw zou later terug komen. Mijn vriend bleef thuis. Zal het echt vandaag echt gaan gebeuren? We maken er maar gewoon een mooie dag van. Ik had lichte krampjes, om het half uur. Om een uur of één belden we mijn tweelingzusje, want zij zou er zijn voor onze zoon. Inmiddels waren de krampen nog een beetje hetzelfde en ging ik nog lekker een rondje wandelen met mijn zus. We gingen maar niet te ver ;-).

De weeën werden steeds frequenter en intenser. In de namiddag moest ik echt mijn focus bij de weeën houden en werd het heftiger. Het bad moest nu opgezet worden en het team moest komen. Onze homoeopaat was er als eerste en die kwam even bij me inchecken. Hij was zelf enorm goed voorbereid in ‘wat te doen’, ook voor het geval de vroedvrouw te laat zou zijn.

Het bevalbad werd op zolder neergezet door mijn vriend en mijn zus was bij mij, it was happening. Toen het bad vol was om 19 uur ging ik er samen met mijn zoontje van twee in. Het was zo bijzonder! En ook wel intens, want ik zat wel veel minder in mijn bubbel dan tijdens mijn eerste bevalling omdat er meer mensen aanwezig waren.

De vroedvrouw wilde kijken of de kleine al was ingedaald. Ik ging op het bed liggen maar ze voelde dat hij of zij nog vrij hoog lag en voelde (automatisch) dat ik al volledige ontsluiting had.

Ik ging het bad weer in, dit keer zonder mijn zoontje, want dit was te onrustig en ze namen hem mee naar beneden. Het ging zo natuurlijk. De vroedvrouw zei dat ze wel graag wilde dat de vliezen binnen een uur zouden breken, want ze wilde niet zelf thuis de vliezen breken. Ik dacht: ‘Komt vast goed, ik laat die opmerking even los.’

Ze ging naar beneden om haar bevalkruk te halen en op dat moment braken de vliezen! Wauw, wat een intense en heerlijke opluchting. Met de doptone werd de hartslag van de kleine tussendoor gecheckt.

Vrij snel kwamen al de persweeën. Ik ging uit bad op handen/ellebogen en knieën zitten. De andere vroedvrouw was er inmiddels ook. In het begin ging de kleine steeds weer terug omhoog, hier hoorde ik ze over praten waardoor ik iets meer kracht bijzette. Ik heb wat dat betreft de kleine er niet ‘uitgeademd’ (waar ik op zich wel in geloof dat dat mogelijk is) ;-)…

Ik pushte door en toen voelde ik dat de kleine lager bleef zitten, ze zagen iets! Bij de volgende weeën kreeg ik de billetjes eruit en gelijk daarna 1 beentje. Vervolgens kwam het andere beentje. Ik keek en zag ons kleintje onder me hangen (WAUW!), we waren er bijna.

Iets voor 21 uur, tijdens het einde van het persen, was de gynaecoloog gebeld om tips te geven. Ik hoorde een zachte lieve stem op de achtergrond tijdens het persen, ze zei: ‘Wat doet ze het goed’. Ook dit gaf me kracht. Ze adviseerde door te persen toen ik geen wee meer kreeg, toen alleen het hoofdje er nog in zat. Het hoofdje zit dan namelijk enkel in je bekken waardoor hormonen geen signaal meer afgeven voor persweeën. Ik pushte door en de verloskundige gaf een kleine impuls op zijn buikje (zoals besproken) waardoor hij de knik met zijn kin en de crunch met zijn buik maakte en toen floepte hij eruit! (Hier wordt de ‘crunch’ uitgelegd: ‘Babies have often been observed doing a ‘tummy crunch,’ or full body flexion recoil, spontaneously pulling their knees up into a fetal position.’) 

En precies op dit laatste moment kwam mijn zusje binnen met Jordan. Jordan had beneden gezegd: ‘Ik wil naar mama.’ Hij voelde het fantastisch aan. De vroedvrouw ving de kleine op en ik pakte hem over. De navelstreng was enorm kort waardoor hij net tot borsthoogte kon liggen. Dit zou ook een reden kunnen zijn van de stuitligging, las ik later.

Het bleek toch een jongen te zijn, geweldig! We moesten nog even kort overleggen over de jongensnaam, hihi, het werd Mason! De placenta kwam er na 15 minuutjes gewoon uit, doordat ik ging verzitten.
We hebben nog lang samen gezeten en genoten met elkaar, van de liefde en van de serene rust… De opluchting in de ruimte was voelbaar. ‘We dit it!’

Ik liep de trap af naar de slaapkamer, met Mason in mijn armen. Ik legde hem op mijn buik / borst en wachtte tot hij een kruipbeweging maakte om mijn borst te zoeken. Hij vond zijn weg en dronk soepel aan de borst. Dit ging zóveel makkelijker en beter dan bij Jordan (logisch ook), toen heb ik ruim twee weken moeten doorzetten om op te bouwen met borstvoeding en te wennen. Dus dit was helemaal super.

Ik ben zo blij met mijn team! Zo blij dat ze durfden af te stappen van de protocollen en dat ze de verantwoordelijkheid voor de keuzes bij onze konden laten. Zo dankbaar dat dit mogelijk was! Mijn homoeopaat heeft uiteindelijk twee middeltjes ingezet en de vroedvrouw deed het top en heeft haar eerste stuitbevalling in the pocket.

De boodschap die ik graag mee wil geven aan alle vrouwen die gaan bevallen:
Ga de (geboorte) weg die bij jou past, maak keuzes waar jíj volledig achter staat. Heb de moeilijke gesprekken, ze zijn het waard. Lees je in. Maar blijf vooral voelen in jezelf en zoek indien nodig bekrachtiging om je heen door andere ervaringen te lezen die jouw gevoel kracht bijzetten. Door dit alles wordt je geloof en vertrouwen groter. Dit wens ik iedere vrouw toe.’

Dankjewel voor je prachtige verhaal en foto’s, Karen ❤️