Blog

Met weeën aangekomen in het ziekenhuis moest ik eerst een c ovi d test doen omdat ik verkouden was. Alles viel daarop stil. Het was net alsof ik niet aan het bevallen was.  Maar toen ik in de sluiskamer (/isolatiekamer) op de uitslag wachtte, voelde ik haar ineens zakken.  Ik zei tegen mijn vriend dat hij mijn onderbroek moest uittrekken. Hij (met paniek in zijn ogen): ‘Maar dit kan helemaal niet.’ Het hoofdeinde van het bed stond omhoog en we …

Ik blijf persen, zo hard als ik kan. Alles intuitief, want op dat moment weet ik niks van stuitbevallingen af (thank God!). Hierdoor blijf ik verbonden en raak ik niet in paniek.

Helaas kijken veel zorgverleners angstig op de klok. Want de placenta zou er zogenaamd binnen een half uur moeten zijn. Dit is een fabeltje! Elke placenta heeft haar eigen tijd. En het is (als er geen sprake is van veel bloedverlies) niet gevaarlijk als het wat langer duurt.

Dit vrije geboorteverhaal, verteld door een vroedvrouw, laat zien hoe het ook kan (en hoe het eigenlijk hoort 🖤). Het gaat niet om thuis of in het ziekenhuis, maar om of de moeder de regie heeft en het geboorteproces zoveel mogelijk wordt gefaciliteerd

Standaard toucheren tijdens de bevalling lijkt logisch. Maar er is geen wetenschappelijk bewijs voor de noodzaak ervan. Sterker nog: het kan het geboorteproces ernstig verstoren.

Ik breng mijn hand naar beneden en voel het hoofdje met daarop de haartjes al. Wat is dit mooi!

Omdat elke afwijking in de hartslag wordt opgemerkt, kan er ook sneller worden gedacht dat er iets mis is om vervolgens in te grijpen met bijvoorbeeld een keizersnede of kunstverlossing... Heel vaak ten onrechte.

Toen ik in bad stapte werd direct het hoofdje al geboren. Omdat het zo snel ging en ik gefocust was kon ik dit niet zeggen waardoor niemand dit door had. Daarna werd ook snel het lijfje geboren.

Ik voel de druk toenemen en ik voel zelf inwendig of ik al een hoofdje voel. Dat is het geval. De vliezen zijn nog niet gebroken. 5 minuten later heb ik echt het gevoel dat ik moet poepen dus ik geef maar gewoon mee.

De volgende perswee laat even op zich wachten en ik wacht rustig af. Door de rust ik op dat terwijl het hoofdje al geboren is, ik de beentjes nog van binnen voel trappelen. Wat een enorm bijzonder gevoel!

Het is een enorme misvatting dat een bevalling ongeveer 1 centimeter per uur moet opschieten. Maar deze in de jaren 50 (!) door een arts (man!) bedachte theorie is vaak nog steeds een leidraad die voor veel onnodig leed zorgt

Toen ik wist dat ik alles had doorvoeld, dat het goed was zo en dat Maan er ook klaar voor was, ging ik weer zitten. En toen ging het vlot. Ik verloor wat bloed bij de wee die volgde, de druk nam toe