Blog

Helaas wordt er tijdens de bevalling vaak geen volledige info gegeven over de schedelektrode en krijgen vrouwen dus niet de gelegenheid om een weloverwogen keuze voor of tegen deze ingreep te maken.

‘Fijn’, dacht ik, ‘de verloskundige komt straks even kijken dan ga ik nog gauw naar het toilet.’ Eenmaal op het toilet maakte het intense gevoel van spanning plaats voor wat meer kracht. Persdrang? Had ik geen besef van de hevigheid van de bevalling? Ik toucheerde zelf even en kwam tot de ontdekking dat het hoofdje nog ongeveer 1 cm voor de uitgang zat…’

De verloskundigen vermoeden dat er een mentale barrière is waardoor de ontsluiting stagneert. Ik spreek mijn diepste angst uit: ik ben bang om dood te gaan, bang om weer in een kritieke situatie terecht te komen. Iets in mij hoopt dat ik voor altijd op deze 7 cm blijf hangen en dat ik weer naar huis mag, naar mijn kinderen. Na dit gesprek toucheert ze me nogmaals en blijk ik ‘ineens’ 9 cm ontsluiting te hebben!

Mijn baby vertelt mij nog even dat we het echt kunnen. En ik vertel hem dat hij helemaal door het geboortekanaal gaat passen. Dat we voor elkaar gemaakt zijn. We can do this!

Ik pak hem zelf aan en ben vol ongeloof dat hij er nu gewoon echt is. Zo bijzonder en magisch. En wat gaat alles rustig en vredig. Niemand die zich ergens mee bemoeit en iets van ons wil. Helemaal in ons tempo en afgestemd op onze wensen. Wat een verschil met mijn eerste bevalling. Dit heeft voor mij zoveel goed gemaakt…

Na twintig minuten persweeën kwam het hoofdje en een arm van onze dochter. Ik voelde haar hoofdje en hield haar handje al vast

‘Boven besloot ik eerst even bij de barende te gaan kijken. Daar stond het slaapkamerraam wagenwijd open. Ik deed het dicht. Toen werd ik wakker gemaakt door de papa: "Ze zegt dat het nu wel hevig is". Ik ging mee naar boven (nu echt), deed niks (behalve genieten) en 15 minuten later haalde mama zelf haar baby boven water.’ 

Espen is een heerlijk tevreden jongetje. We merken echt het verschil tussen deze rustige thuisbevalling waarbij hij zelf heeft besloten wanneer hij er klaar voor was en de ingeleide snelle bevalling van Linde, waarna ze heel veel tijd nodig heeft gehad om te landen en rust te vinden

Wat een droom: Je wordt midden in de nacht wakker omdat de vliezen breken en een uur later heb je je baby in je armen. Anderhalve week geleden kregen Susan en haar man hun derde kindje, per ongeluk unassisted, omdat het zo snel ging: ‘Dit is het mooiste wat wij ooit hebben mogen meemaken.’

Ik vroeg aan de vaders om contact te maken met hun kindje en het welkom te heten. Om het te vertellen hoe welkom en geliefd het zou zijn en dat het niet bang hoefde te zijn, omdat zij er altijd zouden zijn. Daarna barstte een heftige weeënstorm los.

Wauw, wat een heftige, maar intens mooie en vrije geboorte is dit geweest. Het grootste gedeelte waren we met zijn tweeën, als enorm krachtig team. En daarna met een verloskundige, zo vol vertrouwen, dat zij zonder interventies mij mijn lichaam liet volgen. Ik kan nog steeds niet geloven dat dit mijn bevalling is!! Nog mooier dan ik had durven dromen...!

Hoewel ik graag lang zwanger wil zijn had ik nooit verwacht de uitgerekende datum echt te passeren. De dagen gaan voorbij en er is nog steeds geen baby. Met de verloskundige maken we fijne afspraken, maar steeds meer bekruipt me een gevoel dat dit kindje niet meer ‘vanzelf’ gaat komen.