Blog

Ik moest opeens ontzettend huilen, niet van pijn maar van gevoel. Een gevoel wat ik niet kon definiëren. Een nieuw begin? Een afscheid? Het idee dat alles vanaf nu anders zou zijn. Het idee dat ik nu een heel mensenleven op de wereld ging zetten.

Ik zeg tegen mijn verloskundige: ‘Een baby heeft het nu precies zoals ik het het liefste wil (lekker bij mij, borstvoeding, lotusgeboorte etc.) en de ander.... ‘ Waarop zij mijn zin afmaakt met: ‘Die heeft nu precies wat hij nodig heeft’. Dat was zo fijn om te horen.

Zoals bij veel geboortegerelateerde zaken, is er ook hier sprake van een oude hardnekkige traditie die lang geleden door medisch onderlegde mannen(!) is uitgevonden.

Ik besefte dat ik zelf alles in huis had om voor een fijne bevalervaring te zorgen. Ik had geen bad, kaarsjes of muziek nodig. Zolang ik maar het gevoel had dat ik keuzes kon maken die voor ons goed voelden.

Een doorgeslagen technische medische benadering van geboorte staat haaks op wat moeders nodig hebben om goed te bevallen.

Helaas wordt er tijdens de bevalling vaak geen volledige info gegeven over de schedelektrode en krijgen vrouwen dus niet de gelegenheid om een weloverwogen keuze voor of tegen deze ingreep te maken.

‘Fijn’, dacht ik, ‘de verloskundige komt straks even kijken dan ga ik nog gauw naar het toilet.’ Eenmaal op het toilet maakte het intense gevoel van spanning plaats voor wat meer kracht. Persdrang? Had ik geen besef van de hevigheid van de bevalling? Ik toucheerde zelf even en kwam tot de ontdekking dat het hoofdje nog ongeveer 1 cm voor de uitgang zat…’

De verloskundigen vermoeden dat er een mentale barrière is waardoor de ontsluiting stagneert. Ik spreek mijn diepste angst uit: ik ben bang om dood te gaan, bang om weer in een kritieke situatie terecht te komen. Iets in mij hoopt dat ik voor altijd op deze 7 cm blijf hangen en dat ik weer naar huis mag, naar mijn kinderen. Na dit gesprek toucheert ze me nogmaals en blijk ik ‘ineens’ 9 cm ontsluiting te hebben!

Mijn baby vertelt mij nog even dat we het echt kunnen. En ik vertel hem dat hij helemaal door het geboortekanaal gaat passen. Dat we voor elkaar gemaakt zijn. We can do this!

Ik pak hem zelf aan en ben vol ongeloof dat hij er nu gewoon echt is. Zo bijzonder en magisch. En wat gaat alles rustig en vredig. Niemand die zich ergens mee bemoeit en iets van ons wil. Helemaal in ons tempo en afgestemd op onze wensen. Wat een verschil met mijn eerste bevalling. Dit heeft voor mij zoveel goed gemaakt…

Na twintig minuten persweeën kwam het hoofdje en een arm van onze dochter. Ik voelde haar hoofdje en hield haar handje al vast

‘Boven besloot ik eerst even bij de barende te gaan kijken. Daar stond het slaapkamerraam wagenwijd open. Ik deed het dicht. Toen werd ik wakker gemaakt door de papa: "Ze zegt dat het nu wel hevig is". Ik ging mee naar boven (nu echt), deed niks (behalve genieten) en 15 minuten later haalde mama zelf haar baby boven water.’