Blog

Ik zoek verloskundigen die bekend staan om het werken buiten de protocollen en we wisselen van gedachten. Daarnaast heb ik verschillende gesprekken met mijn eigen verloskundigen. Ik probeer zoveel mogelijk informatie te verzamelen. Het is een emotionele achtbaan, waarbij het veel vraagt om bij mezelf te blijven en niet mee te gaan in de angst die meermaals toch wordt aangeraakt.

Met elke golf schrok ik even wakker: ‘Oja, het is begonnen...’ Dan ademde ik naar het gevoel in mijn buik toe en fluisterde zacht en glimlachend: ‘Jaaah... welkom kleintje.’ Steeds als ik dat deed voelde ik mijn lichaam verder ontsluiten.

We begonnen ons inmiddels een beetje als Maria en Jozef te voelen, op zoek naar een herberg... En tegelijkertijd wisten we bijna zeker dat we nu hier moesten zijn; bijna, want de angst was er nog steeds ("Wat zijn we aan het doen? We staan op punt om een baby te krijgen en we weten niet eens waar..."). Dus elke ochtend weer spraken we onze angsten uit…

Ik heb nog steeds mijn ogen dicht om goed bij mezelf te kunnen blijven. Dan zegt de verloskundige: ‘Kijk eens, pak het eens, kijk eens Esther, kijk eens.’. Omdat ik mijn naam hoor, open ik mijn ogen en zie daar het lichaam van mijn baby geboren worden onder water! Vol verwondering en ontzag roep ik ‘Ah!’ en daar floept het lijfje het water in.

Ik wist dat bevallen een natuurlijke gebeurtenis is, niets om bang voor te zijn. En toch ging angst een rol spelen.

Als je het zo leest dan klinkt het allemaal heel natuurlijk, alledaags en normaal: geboorte geven. En dat is juist het inspirerende van dit verhaal! Door heel dichtbij zichzelf te blijven had deze moeder een ontspannen bevalling,

Op advies van de verloskundige ben ik even in bad gestapt, maar toen gebeurde er iets... Ik begon te grommen en de welbekende oerkreten te uiten, persdrang dus... even schrok ik er behoorlijk van, maar ik liet het over me heen komen. 

Aan het einde van de wee duw ik hard mee en gooi er echt een oerkreet uit. Ik voel haar in één keer geboren worden en ben er zelf ondersteboven van. Ik ga op m'n knieën en zie haar, ogen wagenwijd open.

Het is mij volkomen onduidelijk waarom vrouwen aan het einde van hun zwangerschap zo onder druk worden gezet. De stress waaraan ze worden blootgesteld gaat ten koste van hun eigen welzijn in de laatste dagen (of zelfs weken) van hun zwangerschap. En, zoals we inmiddels allemaal weten: stress is de vijand van oxytocine, hét bevalhormoon.

Terwijl ik de ene oerkreet na de andere uitschreeuwde, was mijn man bezig met het bad opzetten. Ik heb hem tussen de weeën door nog 1 keer geroepen, maar door de luchtpomp heeft hij mij nooit gehoord. Tot hij de pomp even had uitgezet om een ander gedeelte op te blazen. Toen hoorde hij niet mij, maar een baby.

Aangezien ik geen weeën meer heb en het lijfje niet verder komt vraagt de verloskundige mij op handen en knieën te gaan zitten. Ik draai me binnen enkele seconden om (wat erg makkelijk gaat in bad) en weet hoe laat het is. Er zal vast sprake zijn van de complicatie schouderdystocie…

De verpleegkundige van het ziekenhuis stelde het bed voor. De verloskundige heeft dat verboden tenzij ik dat zelf wilde. Ze stelde voor het bevalbed om te bouwen naar een soort reuze baarkruk (dus bovenkant helemaal rechtop, middenstuk horizontaal en het benenstuk verticaal). Dit geprobeerd en het voelde goed. Kort hierop kreeg ik persdrang.