Blog

Wauw, wat een heftige, maar intens mooie en vrije geboorte is dit geweest. Het grootste gedeelte waren we met zijn tweeën, als enorm krachtig team. En daarna met een verloskundige, zo vol vertrouwen, dat zij zonder interventies mij mijn lichaam liet volgen. Ik kan nog steeds niet geloven dat dit mijn bevalling is!! Nog mooier dan ik had durven dromen...!

Hoewel ik graag lang zwanger wil zijn had ik nooit verwacht de uitgerekende datum echt te passeren. De dagen gaan voorbij en er is nog steeds geen baby. Met de verloskundige maken we fijne afspraken, maar steeds meer bekruipt me een gevoel dat dit kindje niet meer ‘vanzelf’ gaat komen.

Tijdens de heftige weeën denk ik in mezelf: ‘Kom op Kim, door die weeën opent je lichaam zodat het kindje er straks uit kan, laat ze hun werk doen!'. Door deze affirmaties zijn de weeën erg goed te doen.

‘Het voelt alsof mijn lichaam geen stofjes aanmaakt om de pijn te verzachten. Ik sta ook nog erg open, in contact met mijn kindjes. Ik voel dat als ik kies voor mijzelf, dus in alle rust baren, de pijn minder zal zijn. Ik kies voor de pijn, zodat we als compleet gezin deze ervaring kunnen hebben. ‘

Wat ben ik trots op mezelf en verwonderd waartoe lichaam en geest in staat zijn met de juiste mindset en mensen om je heen. Het plaatje klopte, helemaal.

Geboorte is niet gevaarlijk (ten minste, niet gevaarlijker dan het leven zelf…), het verstoren van het geboorteproces is dat wel.

Ik moet ervan huilen - mijn lichaam doet van alles en ik heb heel even het gevoel dat ik echt alle controle kwijt ben. Maar dan weet ik dat het goed is, dat ik het los mag laten (letterlijk!) en dat ik dit aan mijn lichaam en mijn baby over kan laten.

Het duurt voor mijn gevoel eventjes, maar dan krijg ik weer een wee. Dit wordt hem! Ik ga duwen, door de pijn heen, ik roep ‘Christophe, pak het aan! Help mee!’. Zodra het hoofdje eruit is, glibbert de rest gewoon vanzelf mee

Ineens komt Ivar's stuit er helemaal uit en floept niet meer terug. De aanmoediging en blijdschap om mij heen is groot. In een vloeiende beweging vallen de billen en benen naar buiten. Ik voel Ivar helemaal naar beneden glijden... Ivar wordt tot aan zijn nekje geboren. Ik blijf zo lang mogelijk persen, maar mijn wee is op.

Ik zoek verloskundigen die bekend staan om het werken buiten de protocollen en we wisselen van gedachten. Daarnaast heb ik verschillende gesprekken met mijn eigen verloskundigen. Ik probeer zoveel mogelijk informatie te verzamelen. Het is een emotionele achtbaan, waarbij het veel vraagt om bij mezelf te blijven en niet mee te gaan in de angst die meermaals toch wordt aangeraakt.

Met elke golf schrok ik even wakker: ‘Oja, het is begonnen...’ Dan ademde ik naar het gevoel in mijn buik toe en fluisterde zacht en glimlachend: ‘Jaaah... welkom kleintje.’ Steeds als ik dat deed voelde ik mijn lichaam verder ontsluiten.

We begonnen ons inmiddels een beetje als Maria en Jozef te voelen, op zoek naar een herberg... En tegelijkertijd wisten we bijna zeker dat we nu hier moesten zijn; bijna, want de angst was er nog steeds ("Wat zijn we aan het doen? We staan op punt om een baby te krijgen en we weten niet eens waar..."). Dus elke ochtend weer spraken we onze angsten uit…